Tablice, wstęp
Wiele języków obecnie umożliwia definiowanie tablic, czyli zmiennych, które zawierają w sobie dane w wielu komórkach. Zwykle są wykorzystywane wraz z pętlami. Zwykle zapisuje się je w następujący sposób zmienna[], gdzie w nawiasie kwadratowym zwykle wpisujemy numer komórki, do której chcemy się odwołać. Warto pamiętać, że tablice zaczynamy od pozycji ZEROWEJ (czyli tablica dwuelementowa o nazwie tablica pozwoli tylko na operacje na tablica[0] i tablica[1]).
Definiowanie tablicy i uzupełnianie jej liczbami losowymi:
int tablica[a];
Wpisz a; // wpisz wielkość tablicy
for(int i = 0; i < a; i++)
{
Przypisz tablica[i] = losuj(-1, 99)+1; // losuje wartości
Wypisz tablica[i]; // wypisuje komórki
}
/* pętla działa do momentu w którym wartość i zrówna się z wartością a (czyli z
wielkością tablicy). Warto tutaj pamiętać, że tablice czytamy od indeksu zerowego,
tak więc tablica 5 elementowa zacznie się na miejscu 0 i skończy na miejscu 4. */
Tablice dynamiczne i wielowymiarowe
W niektórych językach mamy możliwość definiowania tablic dynamicznych, którym nie musimy ograniczać zakresu tabeli. W takim wypadku wielkość tabeli wzrasta wraz z ilością dodawanych danych i vice versa. Poza tym, część języków pozwala definiować tablice mające wiele wierszy. Przykładowo zapisujemy taką tablicę w postaci Tablica[][].
Definiowanie i wypisanie tabliczki mnożenia:
int tablica[10][10]; // tablica statyczna
int i = 1; int j = 1;
for(; i <= 10; i++)
{
for(; j <= 10; j++)
{ Wypisz "/t"; // przerwa pomiędzy wierszami;
tablica[i-1][j-1] = i * j; // [i-1] oraz [j-1] ze
Wypisz [i-1][j-1]; // względu na to, że
}; // tablice zaczynają się od 0;
Wypisz "/n"; // przeniesienie do nowej linii;
};
/* do wyświetlania i uzupełniania dwuwymiarowych tablic używamy dwóch, zagnieżdżonych pętli for */
Definiowanie tabliczki mnożenia:
Przykładowy program z tabelą dwuwymiarową, wypisujący tabliczkę mnożenia:
Autor tekstu: Jacek Woźniak
