Wprowadzenie.
Język SQL (Structured Query Language) pozwala na modyfikację i tworzenie obiektów w relacyjnych bazach danych. Jest językiem deklaratywnym, co oznacza że deklaruje się w nim warunki, które mają być spełnione przez końcowy wynik, natomiast nie definiuje się metody za pomocą której wynik ma zostać osiągnięty. Najpopularniejsze dialekty języka SQL stanowią: T-SQL (Microsoft SQL Server, Sybase Adaptive Server), PL/SQL (Oracle), PL/pgSQL (PostgreSQL) SQL PL (serwery IBM).
Składnia języka SQL.
W skład języka SQL wchodzą wyrażenia, klauzule i warunki.
Wyrażenie jest poleceniem, które określa, co należy zrobić.
Klauzula określa ograniczenia dla danego polecenia.
Warunek definiuje klauzulę.
Przykładowo, wypisanie nazwy i rozmiaru ubrań kosztujących mniej niż 200zł:
FROM sklep_odziezowy
WHERE cena<200
W powyższym kodzie wyrażenie stanowi instrukcja SELECT, która określa, które dane mają zostać odczytane, a FROM definiuje tabelę, na której ma być wykonana operacja. Klauzulą jest polecenie WHERE, które ma na celu zawęzić wyniki wyszukiwania, co jest osiągnięte dzięki warunkowi cena<200.
Instrukcje języka SQL można podzielić na cztery kategorie:
- Instrukcje DDL, które służą do definiowania, modyfikowania i usuwania obiektów bazy danych
- Instrukcje DCL, pozwalające na nadawanie i odbieranie uprawnień użytkowników
- Instrukcje DML, umożliwiające modyfikację danych w bazie
- Instrukcje DQL, służące do odczytu danych w bazie
Autor tekstu: Filip Kmiecik
